Cztery noce z Anną

Z nieokrzesanego, topornego Leona i mało interesującej, milczącej Anny reżyser uczynił parę przeżywającą miłość wzniośle niespełnioną, niemal tragiczną.

Sposoby budowania ujęć w Czterech nocach z Anną przypominają filmy Kim Ki-duka, choćby Pusty dom. Elementy scenografii przywodzą na myśl naiwne malarstwo, a krajobraz, gdyby był sfotografowany w czerni i bieli, mógłby służyć za plener filmom Béli Tarra. Skolimowskiemu udaje się scalić te kulturowe tropy z niezwykłą, finezyjną drobiazgowością. Kreowany przez kamerę świat idealnie współgra z nastrojami bohaterów i widzów. Szczegóły - pająk spacerujący po krawacie, szpara w podłodze, ścienny zegar - okazują się jednocześnie najbardziej pojemnymi metaforami, sygnałem od losu, brakującą odpowiedzią. Świat ten trzyma się, reżyser na oczach widzów testuje jego wytrzymałość.

Sebastian Liszka