Iréne

W swoim ostatnim filmie, prezentowanym podczas tegorocznego canneńskiego festiwalu w sekcji Un Certain Regard, Alain Cavalier, po raz kolejny po Filmowcu, przy pomocy małej kamery cyfrowej dzieli się z widzami intymnymi przeżyciami i wspomnieniami. Tym razem kieruje obiektyw w stronę nieuchwytnego, ale niezwykle silnego wspomnienia o tragicznie zmarłej żonie. Ona stoi przy drzwiach. Od lat słyszę jej delikatne pukanie. Dlaczego tak długo trwało, zanim otworzyłem jej drzwi? Obawiałem się jej? Obawiałem się swego rodzaju wyznania? Czy jestem gotów rozświetlić ciemne miejsca? Wiem jedno: ona tu jest, żywa, stoi przede mną, wyciąga do mnie ręce. Staram się zostawić za sobą to, co zdarzyło się zaledwie wczoraj. Cavalier "pisze" kamerą intymną autobiografię, dziennik złożony ze wspomnień, wrażeń, okruchów minionych dni i szczegółów dnia dzisiejszego, które budzą to, co zapomniane. Próbuje doścignąć niedoścignione, pochwycić ulotne, zatrzymać, złapać, sfilmować. Przez ciemne miejsca niepamięci pomagają przedrzeć się dzienniki pisane dzień za dniem, trzydzieści lat temu. Kamera towarzyszy mu podczas najbardziej intymnych momentów, jednak w sposób daleki od psychicznej pornografii, nie budząc zażenowania i budując poczucie bliskości.

Monika Kocbuch