Przerwa obiadowa

Lunch Break to jedno, monumentalne, hipnotyczne ujecie trwające aż 83 minuty. Film ten dla Sharon Lockhart jest przełomowy pod wieloma względami, dotychczasowe obrazy artystki składały się z sekwencji nieruchomych kadrów. W Lunch Break kamera przesuwa się płynnie wzdłuż korytarza stoczni w Maine, mijając jedzących kanapki robotników, i tych, którzy po prostu odpoczywają: rozmawiają siedząc na zaimprowizowanych sprzętach, czytają gazetę, popijają z termosu kawę, śpią, spacerują. Film powstał z 11-minutowego ujęcia nakręconego na taśmie 35 mm, które następnie, poddane cyfrowej obróbce, zostało rozciągnięte do 83 minut. Efekt jest taki, że wszystko, co widzimy, dzieje się osiem razy wolniej. Film Lockhart ma też swój wymiar polityczny. Przerwa na posiłek to godzina wyjęta z życia fabryki, godzina nieproduktywna. Ścieżkę dźwiękową do Lunch Break skomponowała Becky Allen, montażem zajął się weteran długich ujęć, James Benning. Dźwięk oparty na industrialnych odgłosach z hali fabrycznej, szczęku metalu, szumie maszyn, sporadycznych głosach - słyszymy w czasie rzeczywistym, lecz idealnie dopasowanym do wydarzeń ze zwolnionego obrazu.

Ewa Szabłowska