Przeczytać po mojej śmierci

Morgan Dews jako dziecko uwielbiał oglądać setki amatorskich filmików nakręconych przez jego dziadków. Po śmierci babci odkrył przedziwny aneks do tych idyllicznych obrazków - tony taśm z nagraniami oraz notatki. Jego dziadkowie nagrywali i wysyłali do siebie dźwiękowe wiadomości. Wkrótce, z powodu narastających problemów i coraz gorszej kondycji dzieci, ten miły zwyczaj zmienił się w zalecenie opiekujących się rodziną psychologów i psychiatrów.

Film jest portretem rodziny na przestrzeni lat 50. i 60. Widzimy przyjęcia urodzinowe, pierwsze kroki stawiane przez czwórkę dzieci. Słyszymy kłótnie, narastającą frustrację, bolesne wyznania. Film, w całości złożony z materiałów found footage, pozbawiony jest komentarza odautorskiego. Mimo to stanowi wnikliwą analizę stereotypów płciowych, kondycji instytucji rodziny, tradycyjnych ról kobiety i mężczyzny.

Morgan Dews najbardziej ceni filmy, w których nie wie, czy może do końca ufać narratorowi. Przeczytać po mojej śmierci również zmusza do takiej refleksji. Allis ze swoją obsesją analizowania i rejestrowania przypomina szalonych kartografów z opowiadania Borgesa, którzy, chcąc stworzyć jak najdokładniejszą mapę, przykryli nią całe cesarstwo. Film Dewsa może prowokować jedno pytanie. Co by było, gdyby Allis, zamiast cyzelować mapę rodzinnych relacji, po prostu zaczęła iść przed siebie?

Ania Lechowicz