Requiem dla snu

Występ w teleturnieju, ładna dziewczyna, własny sklepik z ciuchami, szybka kasa i niezły odlot - Requiem dla snu to przegląd podmiejskich aspiracji. Syn i matka popadają w uzależnienie - on od narkotyków, ona od pigułek odchudzających - i stopniowo tracą kontrolę nad swoim życiem.

Drugi film Darrena Aronofsky'ego zapewnił mu uwielbienie kinomanów i miejsce w historii kina. Mamy tu do czynienia z kreacją w każdym aspekcie - od zniekształconych zdjęć (obiektywy, filtry), przez aktorstwo (Ellen Burstyn nominowana do Oscara) po dźwięk i muzykę (halucynacje i hipnotyczne zapętlenia). Requiem dla snu to niewątpliwie jedno z największych dokonań montażowych ostatniej dekady i to na paru poziomach. Najbardziej oczywistym jest dynamiczny, wzorowany na teledyskach i pełen przyspieszeń, zwolnień i spiętrzeń rytm. Znakiem firmowym Aronofsky'ego stają się również często powtarzane i różnicowane sekwencje montażowe (zażywanie narkotyków i tabletek) oraz podzielony ekran. Formę wyznacza zagęszczający się splot równoległych wątków, z efektowną finałową kulminacją. Wszystko to współgra z treścią - założeniem filmu jest ukazanie nałogu jako ciągle mutującej, ale powtarzalnej choroby o specyficznej, narastającej dynamice.

Jan Topolski