Jedzcie, to jest bowiem ciało moje

Jedzcie, to jest bowiem ciało moje to dzieło pełne mocnego, ale zarazem lirycznego surrealizmu. Polityczny i alegoryczny pamflet opisuje Haiti, ojczyznę rodziców reżysera. Po tym właśnie kraju prowadzi nas kilkuminutowa majestatyczna scena początkowa. Znad błękitnego oceanu kamera przesuwa się ponad domami na nabrzeżu, ponad slumsami, coraz dalej i dalej w głąb kraju, aż na starą plantację. Quay koncentruje się na dziedzictwie kolonialnym i sprzecznościach, które panują tu od wieków, przede wszystkim na związkach pomiędzy czarnymi i białymi. W wielkim domu oglądamy stylizowane, melancholijne żywe obrazy, wśród nich poetyckie rozmyślania bardzo bladej i schorowanej staruszki, wizytę grupy murzyńskich chłopców u jej córki, oraz tajemniczą przemianę czarnego służącego w albinosa.

MFF Rotterdam 2008

Szokujący debiut fabularny Michelange Quaya to spokojne i wyrafinowane studium władzy. Jeżeli zaniepokoi, a może nawet oburzy niektórych widzów, będzie to jedynie dowód, że bliźniacze moce rasy i płci wciąż zachowują swoją moc. Quay, który zyskał sławę dzięki obrazoburczej krótkometrażówce L'Évangile du cochon créole znowu odnalazł twórczą inspirację w kraju swojego pochodzenia - Haiti. Z opowieści o niewolnictwie, wyzwoleniu, rekolonizacji i Vodoun - zwanym potoczenie voodoo - reżyser wyprowadza nowe, niezwykle istotne spojrzenie na zjawisko władzy, które wciąż określa stosunki między czarnymi a białymi.

MFF Toronto 2007