Królestwo: Exodus

To nie jest zakończenie – mamrocze staruszka imieniem Karen, obejrzawszy finał drugiego sezonu Królestwa. Rzeczywiście, zamiast puenty dostajemy tam cliffhanger, tym bardziej frustrujący, że ciąg dalszy nigdy nie nastąpił. Aż do teraz. Karen, somnambuliczka, budzi się w nocy i wychodzi przed dom, gdzie czeka na nią widmowa taksówka. Samochód wiezie ją pod szpital Królestwo, a ona, ubrana w szlafrok, pogrążona w transie, wkracza do środka – w ciężką aurę o sepiowym zabarwieniu, pomiędzy skonfliktowanych medyków, do strefy mroku, w której nie obowiązuje świecka logika. Po ponad 20 latach Lars von Trier kontynuuje wątki ze swojego klasycznego już serialu. I robi to z takim wigorem, jakby wciąż był tamtym rumianym, uśmiechniętym łobuzem, który osobiście żegnał widzów pod koniec każdego odcinka. Wymyśla coraz dziwniejsze zwroty akcji, żartuje z relacji szwedzko-duńskich, poprawności politycznej i #metoo, cytuje Siódmą pieczęć na równi z Matriksem. Ale i ponownie udowadnia, że jest filmowym poetą – lirycznym na własny, szorstki sposób.

Piotr Mirski

Lars Von Trier powraca do źródła. Kiedy w latach 90. przystępował do realizacji Królestwa, miniserialu dla telewizji duńskiej, planował stworzenie cyklu w trzech odsłonach. Realizację wstrzymano po dwóch seriach, a nigdy nieukończony sezon trzeci przeszedł w sferę mitu. Nie bez powodu utopijna próba wywołania tego formatu z telewizyjnych zaświatów i domknięcie pewnego rozpoczętego przedsięwzięcia jest wydarzeniem – nie licząc Twin Peaks Davida Lyncha – niemalże bez precedensu. Po dwudziestu pięciu latach od wydarzeń z oryginalnych serii znowu trafiamy do nawiedzonego szpitala w centrum Kopenhagi, i jak się okazuje, niewiele się zmieniło: lunatyczka Karen łączy siły z personelem oddziału, by stawić opór mocom piekielnym, syn doktora Helmera przejmuje schedę po ojcu, a w szpitalnych podziemiach żarliwe dyskusje toczy tajne bractwo Anonimowych Szwedów. Von Trier zachowuje podlany cynicznym sosem humor, warstwę wizualną odmalowaną w sepiowych barwach, ale i całą strukturę konceptualną pierwszego Królestwa – miesza porządek świata żywych ze światem umarłych, jako budulca konsekwentnie używa popkulturowych prefabrykatów i karykaturuje je do granic absurdu. Jest tu zarazem obecny wymiar autotematyczny i metatekstowy, symboliczne zwieńczenie całej kariery i pożegnanie samego autora. Być może nigdy wcześniej Lars von Trier nie był tak autorefleksyjny.

Mateusz Demski (Gutek Film)