Królestwo II

Źle się dzieje w państwie duńskim. To znaczy: w duńskim Królestwie. Określany tym dumnym mianem szpital jest miejscem, gdzie dzieją się rzeczy urągające logice. Jest nawet jeszcze gorzej niż podczas naszej ostatniej wizyty. W budynku tłoczą się zastępy duchów. Zdeformowane dziecko, spłodzone przez żywą kobietę i widmo, rośnie do monstrualnych rozmiarów, straszliwie przy tym cierpiąc. A to wszystko stanowi jedynie część nadnaturalnej intrygi, w którą zaangażowani są sataniści. Na planie „przyziemnym” też dochodzi do eskalacji: szpitalna telenowela nabiera slapstickowego rozmachu. Pozbawiona hamulców fabularna lokomotywa pędzi ku apokaliptycznej katastrofie. Lars von Trier, diaboliczny impresario, zaprasza na drugi sezon Królestwa, serialu, w którym mieszają się ze sobą horror, dramat medyczny i najczarniejsza z czarnych komedii. To europejska odpowiedź na Miasteczko Twin Peaks i zarazem kolejna cegiełka w autorskim dorobku von Triera, prezentującego tutaj swoje najbardziej popkulturowe oblicze.

Piotr Mirski

W kontynuacji Królestwa, choć naprawdę trudno w to uwierzyć, wchodzimy na nowy, jeszcze bardziej abstrakcyjny poziom. Jeśli wiodącym wątkiem pierwszej odsłony miniserialu Larsa von Triera było pojawienie się ducha skrzywdzonej dziewczynki w kopenhaskiej klinice, tak w drugiej serii dzieją się rzeczy jeszcze dziwniejsze – pani Drusse podąża dalej za zjawiskami paranormalnymi, docent Helmer wraca z Haiti z trucizną mającą zmieniać ludzi w zombie, doktor Judith rodzi antychrysta, a w najgłębszych piwnicach szajka satanistów rysuje pentagramy i wywołuje demony. Po drugiej serii Królestwa widać, że Lars von Trier miał wolną rękę i ta swoboda przełożyła się na powalający, ale i wywołujący konsternację u widzów, efekt. Jeszcze więcej tu znanego z pierwowzoru „świata na opak”, grozy i groteski, a tytułowe Królestwo przekształca się w makabryczne pandemonium. To wszystko jednocześnie niepokoi, intryguje, bawi i dostarcza przepisu na to, jak powinno robić się ambitną, wolną od kompromisów telewizję. Nic, co jest w tej chwili dostępne w serwisach streamingowych, nie przypomina konceptu von Triera, który wszelakie klisze współczesnej popkultury telewizyjnej rozsadził, rozbebeszył, wywrócił do góry nogami.

Mateusz Demski (Gutek Film)