Koński ogon

Pełnometrażowy debiut fabularny Justyny Łuczaj to uwspółcześniona adaptacja historii Edypa, rozpisana na kilka postaci, które łączą różne skrywane zależności. Już pierwsze ujęcie filmu, przedstawiające potężne urwisko i las rozbrzmiewający płaczem niemowlęcia, umiejscawia tę opowieść w uniwersalnej, ponadczasowej przestrzeni mitu – baśniowej i zarazem bezwzględnej. W jednej z kolejnych scen do historii wkracza Diana, tajemnicza bohaterka, która po długiej nieobecności powraca do rodzinnego miasteczka. W tym samym czasie w okolicy dochodzi do przestępstwa, a młody mężczyzna, będący głównym podejrzanym, niespodziewanie zaprzyjaźnia się z córką ofiary. Gdy kolejne tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw, atmosfera staje się coraz bardziej gęsta i napięta. Bezkompromisowy film polskiej artystki został zrealizowany z udziałem aktorów w większości nieprofesjonalnych, a scenariusz stanowił w nim tylko luźny punkt wyjścia. Jedną z sił napędowych fabuły Końskiego ogona była improwizacja – uosabiająca interesującą autorkę ideę „żywego procesu, bez sztywno określonego rezultatu”.