Moje noce są piękniejsze niż wasze dni
Od Narwanej miłości marzyłem, aby znów pracować z Sophie Marceau. Jacques Dutronc grał w moim pierwszym filmie Najważniejsze to kochać. Odnalazłem go po piętnastu latach. (…) Z powieści zachowałem tylko intrygę. Akcja filmu rozgrywa się w Biarritz, ponieważ morze pełni bardzo istotną rolę w tej opowieści o tragicznych kochankach. Zafascynowała mnie muzyka tej powieści, ale była to książka słów, bez dramatycznych sytuacji. (…) Jest to zupełnie banalna historia chłopaka spotykającego dziewczynę w dużych, słonecznych okularach. Pokochali się, ale ona miała już męża, który był o nią zazdrosny. Chłopak był śmiertelnie chory, dziewczyna występowała w kabarecie, gdzie wróżyła ze słów.
Andrzej Żuławski, Positif
To dziwny pomysł, ale na pewno umotywowany. Od razu dowiadujemy się, że Lucas, wynalazca nowego języka informatycznego, jest zarażony śmiertelnym wirusem niszczącym jego mózg i że pragnie wykorzystać ostatnie chwile swego życia. A zatem od pierwszej sekwencji film zaczyna przypominać bieg ku śmierci, gdzie bohater musi stawić czoła przemijaniu czasu i słowom, które zapomina. Przeciwnicy Żuławskiego znowu zarzucą filmowi histeryczność. Ale na pewno oglądają oni jego przeniknięte długimi przestrzeniami czułości i przeplatane chwilami kryzysu filmy w niewłaściwy sposób. Po prostu chwile spokoju są mniej żarliwe, ponieważ piętnuje je bolesny pośpiech - pośpiech bohatera, aby żyć i pośpiech reżysera, aby opowiedzieć jego historię. Ta doskonała zgodność tematu i formy pojawia się w tym filmie w dialogach, ponieważ, aby oddać ulotność swoich myśli, Lucas wyraża się za pomocą gier słownych lub skojarzeń intelektualnych.
Philippe Rouyeur, Positif
Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.