15/8

15 sierpnia spędzimy z Chris, młodą Finką, która przyjechała do Paryża, by pracować jako opiekunka do dzieci. Jacqueline Aubenas w książce Hommage à Chantal Akerman pisze, że Chris Myllykoski zatrzymała się u Samy’ego Szlingerbauma, filmowca i współautora 15/8. Twórcy mieli nagrywać monologi dziewczyny, które ta następnie odczytała przed kamerą. W filmie przysłuchujemy się sprawozdaniom z codzienności: opowieściom o psach, których wystraszyła się Chris, o mężczyźnie, który zaczepił ją w metrze, o „typowo skandynawskich” włosach, których nie lubi, o praniu, którego nie robi, bo jest „zbyt leniwa”. Tym relacjom towarzyszą sceny równie banalnych czynności. Dziewczyna je śniadanie, wygląda przez balkon, pali papierosa, leży na materacu, zapina sandałki, słucha deszczu. Zrealizowany rok przed premierą Jeanne Dielman… średni metraż wyrasta z nowojorskich awangardowych fascynacji Akerman, ale zarazem zapowiada jej autorski styl, stosunek do ekranowego czasu czy do dowartościowywanej przez nią codzienności. To wypełniony oczekiwaniem, spędzony samotnie letni dzień. Kpina z wielkich narracji. Podszyty niepokojem portret dryfującej młodości, opowieść o zwykłej, zagubionej dziewczynie, której nie towarzyszy żaden pistolet.