Ci, którzy chcą odejść. Ci, którzy nie pozwolą się dotknąć. Ci, którzy trzymają się z dala. Oni wszyscy rozumieją, co kryje się za biblijnymi słowami noli me tangere. Ceniony francuski dokumentalista Christophe Bisson (Sfumato, Lost Lost Lost 18. NH; Likwidacja, Lost Lost Lost 19. NH) przedstawia serię szorstkich portretów kilku współczesnych wagabundów i outsiderów, ludzi wolących pozostać w cieniu, chodzących ścieżkami, które nie przecinają się z głównymi arteriami nowoczesnego życia. Reżyser włącza kamerę w sytuacjach, gdy inni filmowcy odwróciliby się na pięcie, by znaleźć „temat”. Bisson szanuje osobność swoich bohaterów, nie szuka natarczywie opowieści, lecz podąża za ich codziennością. Słucha historii z przeszłości, widzi dłoń piszącą list, idzie wybrzeżem wraz z mówiącym do siebie mężczyzną. Nikogo nie obnaża ani nie dotyka. W szumie miejskiej nocy, znaczonej zimnymi punktami latarni, jest świadkiem samotności – jako drogi i jako wyboru.
Francuski filmowiec i artysta. Po ukończeniu filozofii na Sorbonie poświęcił się malarstwu. Swoje prace pokazywał w galeriach w Europie i Nowym Jorku. W 2007 roku nakręcił swój pierwszy dokument White Horse z amerykańską reżyserką Maryann De Leo. Film miał premierę w 2008 roku na Berlinale. Następnie Bisson zrealizował serię eksperymentów pokazywanych w galeriach i na festiwalach. Samodzielnie wyprodukowany w 2011 roku Road Movie nakręcił w szpitalu psychiatrycznym. Jego kino sytuuje się pomiędzy dokumentem a sztukami wizualnymi. Sfumato (Lost Lost Lost 2018), pierwszy pełny metraż Bissona, był pokazywany na festiwalu Cinéma du Réel w Paryżu. Noli me tangere miał premierę na FidMarseille.
2007 White Horse (doc. short)
2011 Road Movie (short)
2013 Into the World (Au monde) (short)
2016 Sfumato
2016 Silêncio
2019 Noli me tangere