Świat, który przemija

Odkrywamy postać, która w obszarze światowego kina artystycznego odcisnęła już niemałe piętno. Francuz Jean-Claude Rousseau filmy eksperymentalne zaczął kręcić kamerą Super8 w latach 80., potem zamienił ją na kamerę cyfrową. Krytycy kojarzą jego nowy, zrealizowany w Japonii film z tradycją malarską ukiyo-e, „obrazów przemijającego świata”, wyrażającą ideę przejściowej natury życia i braku gratyfikacji u jego końca. Żadnych obietnic, po prostu sama rzeczywistość – szukanie wartości w chwili obecnej. Rousseau interpretuje ją w „szkicach i rysunkach” (podtytuł filmu), poruszając się po okolicy z miną zagubionego turysty. W przerwach od spacerów wraca do skromnego pokoju hotelowego, z równą uwagą śledzi poczynania swoich japońskich przewodników (w tym reżysera Hiroatsu Suzukiego), co jeleni w lesie Nara. Dokąd to zmierza? – pyta reżyser, ani razu nie otwierając ust. Długo unikałem słowa montaż – wykładał swoją metodę w jednym z wywiadów. Bo czym jest montaż? Łączeniem obrazów w pewnym porządku, żeby coś powiedzieć. (...) Tymczasem obraz nie może być zredukowany do znaku, który ma coś powiedzieć, on nie ma nic do powiedzenia. Można go tylko zobaczyć, kontemplować. Cały Godard jest o tym: kto może opowiedzieć jego film?