Po kablach

Uznane za najlepszy debiut w nowym konkursie Encounters na Berlinale Po kablach jest filmem równie wizjonerskim, co alchemicznym. Nakręcony na ziarnistej kliszy 16 mm, jest wręcz namacalnie fizyczny. Reżyser Camillo Restrepo, specjalizujący się w malarstwie i sztukach wizualnych, stworzył jeden z najoryginalniejszych filmów tego roku. Akcja rozgrywa się w koszmarnym kolumbijskim półświatku, gdzie narkotyki wirują w żyłach i w powietrzu, a niejaki Pinky szuka schronienia po ucieczce z religijnej sekty. Chłopak chowa się w pustostanach, hurtowniach czy na zapleczu fabryki podrabianych tiszertów. Trudno odgadnąć, czy ucieka w rzeczywistości, czy tylko śni o ucieczce. Im głębiej bohater zanurza się w świat delirycznych koszmarów, tym bardziej film staje się politycznym manifestem. A walczący o przetrwanie Pinky ucieleśnieniem dyszącego gniewem i zemstą, pozbawionego przyszłości pokolenia. W rolę głównego bohatera wciela się Luis Felipe Lozano, odtwarzający własne wspomnienia z czasów życia na ulicy. Jego opowieść przerywa co rusz narkotyczny strzał. Miejsce słów przejmuje wówczas intensywna muzyka i obrazy, które oko Pinkiego rejestruje w ostatniej chwili.