Dušan Makavejev – filmy krótkie 2

Urodził się w 1932 roku w Čáslaviu (Czechosłowacja). Jego rodzice zginęli w obozach koncentracyjnych. Studiował w szkole filmowej w Pradze (FAMU). Zadebiutował w 1964 roku filmem Konkurs. Uznanie przyniosły mu kolejne filmy – Czarny Piotruś (1964), Miłość blondynki (1965) i Pali się, moja panno (1967), w których pokazał umiejętność wydobywania z życiowych sytuacji ich tragikomicznego potencjału. Inwazja wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w sierpniu 1968 roku zastała go w Paryżu, skąd wyemigrował do USA. Jego pierwszym amerykańskim filmem był Odlot (1971) nagrodzony na festiwalu w Cannes. Wielkim sukcesem okazała się adaptacja powieści Kena Keseya Lot nad kukułczym gniazdem (1975) uhonorowana pięcioma Oscarami. Po niej przyszły kolejne ważne filmy: Hair, Amadeusz, Ragtime, Skandalista Larry Flynt czy Człowiek z księżyca.

Właściwie: Giovanni Tinto Brass. Urodzony w 1933 roku w Mediolanie, włoski reżyser, scenarzysta, montażysta i aktor. Zaczynał jako twórca ambitnego, a nawet awangardowego kina. Za film Krzyk otrzymał w 1970 roku nominację do berlińskiego Złotego Niedźwiedzia, a jego dzieło Wakacje zostało uhonorowane Nagrodą Włoskich Krytyków Filmowych na festiwalu w Wenecji w 1971 roku. W 1969 roku nakręcił swój pierwszy film erotyczny – Czarne na białym – opowiadający o fascynacji białej kobiety ciemnoskórym mężczyzną. W późniejszych latach skupił się na reżyserii utworów, które można zaliczyć do gatunku soft porno (np. Mężczyzna, który patrzy, Frywolna Lola czy Zrób to dobrze!). Jego dzieła wzbudzają kontrowersje i prowokują do dyskusji o granicach miedzy erotyką a pornografią.

Właściwie: Mladomir „Puriša” Đorđević. Urodzony w 1924 roku serbski reżyser i scenarzysta. Jego film Poranek był nominowany do Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji w 1967 roku. W tym samym roku na festiwalu w Berlinie wyróżniono go nominacją do Złotego Niedźwiedzia za film San. W 1982 roku jego krótkometrażowe dziełoVeselin Nikolic nagrodzono wyróżnieniem specjalnym na Krakowskim Festiwalu Filmowym. Od swojego debiutu, krótkometrażowego dokumentu Trst z 1947 roku, wyreżyserował 63 filmy.

Urodził się w 1941 roku, zmarł w 2009. Jeden z najbardziej znanych serbskich dziennikarzy i krytyków filmowych. Bywał także aktorem – zagrał m.in. w nagrodzonych na festiwalu w Berlinie Młodych latach (Rani radovi / Early Works, 1969) czy w filmie Crni bombarder (The Black Bomber, 1992). W 1981 roku napisał scenariusz do pełnometrażowego filmu Decko koji obecava (The Promising Boy). Wyreżyserował tylko jeden film, krótkometrażową nowelkę filmową, która stanowi część dzieła Tęsknię za Sonją Henie.

Urodzony w 1930 roku. Dokumentalista. Z żelazną konsekwencją portretuje amerykańskie instytucje publiczne. W szczegółach odsłania mechanizmy leżące u podstaw systemów szkolnictwa, więziennictwa, gastronomii, przemysłu rozrywkowego i opieki zdrowotnej. Wiseman od lat pracuje według jednego modelu: kolekcjonuje około stu godzin materiału, który nagrywa bez wcześniejszego scenariusza, nie robi wywiadów ze swoimi bohaterami, nie dodaje muzyki ani komentarza. Liczy się tylko rejestracja i montaż, na który przy każdym projekcie reżyser przeznaczał cały rok. Filmy Wisemana (nagradzane na festiwalach w Wenecji, Cannes i Berlinie), przypominające wizualne eseje, dziś zaliczane są do klasyki gatunku.

Właściwie: Henry Zuckerman. Urodzony w 1930 roku w Nowym Jorku, amerykański aktor, scenarzysta i reżyser filmowy oraz pisarz. Był dwukrotnie nominowany do Oscara: za reżyserię (wspólnie z Warrenem Beattym) filmu Niebiosa mogą zaczekać (1978) oraz za scenariusz (wspólnie z Calderem Willinghamem) do filmu Absolwent (1967). Jest autorem scenariusza m.in. do Za wszelką cenę Gusa van Santa czy No i co doktorku Petera Bogdanovicha. Grał w takich filmach, jak Człowiek, który spadł na ziemię, Paragraf 22 Mike’a Nicholsa, Na skróty Roberta Altmana, Odlot Miloša Formana czy Śniadanie mistrzów Alana Rudolpha.

Urodzony w Nowym Jorku w 1938 roku amerykański reżyser, scenarzysta i operator. Studiował literaturę na Uniwersytecie Fordham. Na początku lat 60., po pobycie w wojsku i pracy w firmie ubezpieczeniowej oraz jako pracownik socjalny, zaczął realizować krótkie filmy niezależne. W 1965 roku został przedstawiony Andy’emu Warholowi. Od tego momentu rozpoczęła się ich twórcza współpraca. Morrisey nie tylko był reżyserem w Warholowskiej Fabryce, ale też pełnił tam funkcję menedżera. Wespół z Anthonym M. Dawsonem (właśc. Antonio Margheriti), znanym włoskim reżyserem kina gatunkowego, nakręcił horrory Krew dla Draculi oraz Ciało dla Frankensteina, w których główną rolę zagrał Udo Kier. W 1998 roku na Festiwalu Filmów Undergroundowych w Chicago otrzymał nagrodę im. Jacka Smitha za całokształt twórczości.