Filmowcy naszych czasów: Dinozaur i dzieciak. Dialog w ośmiu częściach między Fritzem Langiem a Jeanem-Lukiem Godardem

Reżyser jako rzemieślnik, dokumentalista, romantyk, psychoanalityk. Nie jest pewien, czemu tworzy, ale wie, że umie i musi robić filmy. Rozmowa Jeana-Luca Godarda z Fritzem Langiem jest uważnym szukaniem różnic i podobieństw między dwiema autorskimi sygnaturami; jest zderzeniem Nowej Fali ze starą.

W 1967 r. Jean-Luc Godard zaprosił do rozmowy Langa, który potraktował tę propozycję bardzo poważnie. „Właściwie podszedł do tego, jakby chodziło o nakręcenie filmu” – wspomina Howard Vernon, jeden z najważniejszych aktorów Langa. „To była część jego dzieła, szansa na kontakt z publicznością”.

Wybór na rozmówcę Fritza Langa nie był przypadkowy – chodziło nie tylko o zmierzenie się z legendą kina, osobowością, która wyraźnie wpłynęła na twórczość Godarda. W 1963 r. w Pogardzie Lang wcielił się w postać reżysera, który rozpoczyna realizację filmowej Odysei. Poznawał warsztat Godarda od wewnątrz, obserwował jego sposób pracy. Ale dopiero w Dinosaur and the Baby mógł podważyć metodę tworzenia, skonfrontować własne myślenie o kinie z podejściem Godarda.

W imieniu reżyserów przemawiają także same filmy – włączone w wywiad-rzekę fragmenty Pogardy i M-mordercy. I to właśnie one, lepiej niż wypowiedzi Godarda i Langa, określają postawę obu twórców.

Agnieszka Jakimiak