Mój tata ma 100 lat

Mój tata ma 100 lat jest obrazem-wspomnieniem o Roberto Rossellinim, będącym tu wielkim i miękkim brzuchem, przemawiającym o moralności, która powinna być podstawą kina. Wizerunek ten, zarówno śmieszny, jak i wzruszający, wyostrza jeszcze dyskusja, którą na ekranie toczą ze sobą wielcy mistrzowie kina: Rossellini, Selznick, Fellini, Hitchcock i Chaplin (we wszystkich tych rolach Isabella Rossellini). Choć sam Maddin bezpośrednio nie zabiera głosu w kłótni, w pewnym sensie ją wygrywa, po raz kolejny przemawiając do nas głosem postmodernistycznej nostalgii i przekonując, że ostatecznie nie jest istotne, który z geniuszy sztuki filmowej tworzył kino "prawdziwe". Obraz Maddina to wywoływanie duchów dzięki medium pamięci. Pamięci, która jest wynikiem miłości - Maddina do kina i Isabelli Rossellini do jej ojca. (ar)