Tchórze przyklękają

Oglądane pod mikroskopem plemniki to gracze hokejowi, wśród nich jest i Guy. Salon piękności w nocy zmienia się w burdel, na którego zapleczu dokonuje się aborcji. Fałszywa amputacja rąk i zastąpienie ich błękitnymi dłońmi jest początkiem serii morderstw... Dziesięć rozdziałów Cowards Bend The Knee powstało na zamówienie galerii Power Plant w Toronto jako cykl instalacji (każda pierwotnie miała trwać jedną minutę). Ostatecznie powstał film, którego pokawałkowana natura jest par excellence maddinowska i po maddinowsku spójna. To moja autobiografia odbita w rozbitym na kawałki lustrze.

Tożsamość u Maddina jest nieodzownie związana z pamięcią, ale nie jest to pamięć, która udawałaby spójną linearność. Przeciwnie, rządzi nią logika obsesji, ciągłego powracania do tych samych, kluczowych momentów. To pamięć, która jest amnezją ciągłości, pamięć snów i zasłyszanych historii, pamięć zapachów i drobnych przedmiotów.

Również ciało w filmach Maddina jest niejednolite, nie do końca swoje - sztuczne, ułomne, groteskowo naruszone w swojej organicznej spójności. Amputacje, protezy, wykłute bądź wypalone oczy, martwe ciało, które nie chce odejść. Ciało w filmach Maddina rozpada się na części, stając się jednocześnie potworne i fetyszystycznie rozkoszne. Spotworniałe ciało jest przedmiotem seksualnej fascynacji, jest pokarmem bądź, jak w przypadku tego filmu, medium zaspakajającym żądzę zabijania.

Agata Rosochacka