To sprawa osobista - we wszystkich rozmowach z Kaori Odą o tym filmie powraca autobiograficzny wątek. Jeżeli nie zostałabym filmowcem - mówi reżyserka - pewnie zajęłabym się antropologią, bo interesują mnie ludzie. I mimo że moje filmy eksplorują przestrzeń, skupiają się na środowisku, to w centrum opowieści zawsze znajduje się to, co czyni je interesującymi, atmosfera, jaką wprowadza w nie człowiek. W swoim wideo-pamiętniku Kaori Oda przygląda się sobie trzymającej kamerę, powraca w myślach i obrazach do konfliktu z matką, która nie pogodziła się z jej orientacją seksualną. Próbuje też stworzyć nową relację z obcą rzeczywistością w Europie Wschodniej, kamera pozwala jej pokonać barierę językową i rozpocząć rozmowę z miejscowymi górnikami, ze spotkanymi po drodze Romami, z mieszkańcami oddalonych od centrum wiosek. Kamera ma wpisaną w swoją naturę przemoc, wchodzi obcym spojrzeniem w intymne ludzkie światy, zakłóca ciszę. Czy można używać ją z czułością? Czuję, że czasami to możliwe - mówi - ale każda chwila, w której nagrywam, jest dla mnie wyzwaniem.
Urodzona w Osace w 1987 roku japońska reżyserka i artystka. Począwszy od 2016 roku spędziła trzy lata w Sarajewie, ucząc się pod okiem Béli Tarra w Film Factory. Jej pierwszy film pełnometrażowy Aragane (2015) zrealizowany w bośniackiej kopalni miał premierę na Yamagata International Film Festival i otrzymał tam specjalne wyróżnienie. Był pokazywany m.in. na Doclisboa, MFF Mar del Plata, Sarajevo FF, Taiwan International Documentary FF i in. Jej drugi film W stronę czułości (2017) miał premierę na DOK Leipzig, a najnowszy TS'ONOT/Cenote (2019) zrealizowany w Meksyku, w podwodnych jaskiniach Jukatanu zadebiutował w sekcji Bright Future MFF w Rotterdamie. Kaori Oda jest laureatką Nagrody Nagisy Oshimy 2020.
2010 Thus a Noise Speaks (short)
2016 Aragane
2017 W stronę czułości / Toward a Common Tenderness
2019 TS'ONOT/Cenote