Biała ballada

Kobieta stoi na tle opustoszałego włoskiego krajobrazu. Trzyma w rękach biały welon. Naprzeciw niej stoi bocian i patrzy jej w oczy. Ten obraz stanowi wstęp do poetyckiego, eksperymentalnego utworu o życiu, miłości i śmierci. Stefano Odoardi nazywa swój projektfilmową podróżą słów i obrazów, opowieścią o samotności, dzieciństwie, starzeniu się i śmierci.

Para starszych ludzi od wielu lat żyje we wspólnym mieszkaniu. Ich życie toczy się jak nagranie ze starej kasety - powoli i powtarzalnie. W swoim cichym domu poruszają się zgodnie z ustalonymi regułami. Zza kadru dobiegają nas ich myśli i wspomnienia. Kobieta cierpi na nieuleczalną chorobę i w milczeniu przygotowuje się do nieuchronnego pożegnania. W domu, w którym unika się światła dziennego można wyczuć obecność nadchodzącej śmierci. Słowa nie potrafią już przekazywać prawdziwych znaczeń. Jednak każda czynność, każda interakcja między staruszkami staje się ważna i ostateczna.

Sandra den Hamer, MFF Rotterdam 2007