Belarmino
Docu-drama należąca do nurtu portugalskiego Cinema Novo. Czarno-białe arcydzieło ze zdjęciami fotografa i operatora Augusto Cabrity zostało wpisane przez „New Yorkera” na listę kilkudziesięciu tytułów z całej historii kina, które kształtowały sztukę dokumentu. To film poświęcony życiu kończącego karierę boksera z Mourarii, Belarmino Fragoso, z nim samym w głównej roli. Pełen szczerości, żywy portret zwykłego człowieka żyjącego w Lizbonie w latach 60. Ta hybryda reportażu i inscenizacji zwraca uwagę przede wszystkim niewpisującą się w żaden kanon formą. Zarówno ruch w obrębie kadru, kąty widzenia kamery, niemal graficzny charakter ujęć, jak i dynamiczny montaż sprawiają wrażenie, jakby narrację dopasowano do towarzyszącej obrazowi muzyki. Rytm ponad wszystko! Ten film jest jak taniec! Skontrastowane, nastrojowe zdjęcia mają oddać nie tylko zbuntowanego ducha tytułowej postaci, ale i samego miasta. Wypełniona ludzkim mrowiem Lizbona otwiera przed nami podwoje swoich nocnych klubów i jazzowych piwnic. Prezentuje modernistyczne oblicze. Belarmino – niegdyś pucybut, teraz bokser i kolorysta w zakładzie fotograficznym, dla którego trzydniowy głód to nie głód – na tym tle emanuje wolą przetrwania.
Fernando Lopes
(1935-2012) Był jednym z czołowych reżyserów portugalskiego Cinema Novo. Rozpoczął karierę w 1961 roku filmem As Pedras e o Tempo. Po studiach w Londyńskiej Szkole Filmowej powrócił do Portugalii, gdzie wyreżyserował kultowy dokument Belarmino (1964), dziś uważany za jedno z jego najlepszych dzieł i klasyk portugalskiego modernizmu. W kolejnych dekadach nadal tworzył ważne filmy na krajowej scenie filmowej, takie jak chwalone przez krytyków A Bee in the Rain (1972), Nós Por Cá Todos Bem (1978), Crónica dos Bons Malandros (1984), Matar Saudades (1987) i O Fio do Horizonte (1993). W 1998 roku współpracował z Piną Bausch przy dokumencie Lissabon Wuppertal Lisboa poświęconym spektaklowi Masurca Fogo, który niemiecka choreografka wystawiła w stolicy Portugalii. W XXI wieku Lopes kontynuował karierę, współpracując z producentem Paulem Branco i krytykiem filmowym João Lopesem. O Delfim (2002) i Lá Fora (2004), oba z udziałem Alexandry Lencastre i Rogéria Samory, to jedne z jego najlepszych filmów z tego okresu. W 2009 roku nakręcił Os sorrisos do destino, a w 2012 swój ostatni film Em Câmara Lenta. W 2008 roku festiwal filmowy Fantasporto przyznał mu Nagrodę Specjalną za całokształt twórczości.
Wybrana filmografia
1961 As Pedras e o Tempo
1964 Belarmino
1972 A Bee in the Rain
1978 Nós Por Cá Todos Bem
1984 Crónica dos Bons Malandros
1987 Matar Saudades
1993 On the Edge of the Horizon
1998 Lissabon Wuppertal Lisboa
2002 O Delfim / The Dolphin
2004 Lá Fora
2009 Os Sorrisos do Destino
2012 Em Câmara Lenta