100 sezonów

Czasami kiedy jestem w domu, czuję, jak mocno bije mi serce. To niesamowite, że ono wciąż bije i – że to nigdy się nie kończy. Wiem, że moje serce nigdy się nie zatrzyma – mówi w jednej ze scen główny bohater, a zarazem reżyser i scenarzysta 100 sezonów Giovanni Bucchieri. Te słowa doskonale oddają emocjonalną intensywność jego pełnometrażowego debiutu, który swoją premierę miał na tegorocznym festiwalu w Rotterdamie. Pochodzą one jednak z przeszłości i wydają się kontrastować z tym, jak bohater czuje się obecnie – zmaga się z zaburzeniami psychicznymi, walczy z niemocą twórczą i żyje wspomnieniami. Poetycka mieszanka dokumentu i fikcji składa się na intymny filmowy pamiętnik Bucchieriego, oparty na materiałach, które powstawały przez ponad dwie dekady jego życia. Wyłania się z nich szczery (auto)portret wrażliwego artysty oraz przejmująca opowieść o podnoszeniu się po kryzysie – przede wszystkim dzięki sztuce, fantazji i odnalezionej po latach miłości.