Za kamerą w Desterro stanęła współscenarzystka słynnych Opowieści, które żyją tylko w pamięci (2011) Júlii Murat, melancholijnej historii młodej fotografki, która trafia do uśpionej osady w brazylijskim interiorze. Jednak w reżyserskim debiucie Marii Clary Escobar nie znajdziemy łagodności realizmu magicznego. To chłodna, mimo głębokich kolorów, ostra impresja z poszarpaną chronologią, chcąca oddać ducha desterro, określenia oznaczającego bezdomność, brak przynależności, fizyczny i metafizyczny deficyt ziemi pod stopami. Zainspirowana dziełami Klimowa, Caraxa i Duras reżyserka opowiada o zagubionej w codzienności parze, która spotyka się w małej kuchni podczas śniadań. Rozmowom o końcu świata towarzyszy przeżuwanie pozbawionych smaku tostów, a jedynym spajającym rodzinę elementem wydaje się ich dziwnie nieobecny pięcioletni syn. Niechybnie nadciąga katastrofa. Escobar tworzy szkielet fabuły za pomocą symbolicznych obrazów, próbując dociec, kim są ci unikający otwartego konfliktu ludzie, zamknięci razem w życiu jak w klatce. Film podzielił publiczność festiwalu w Rotterdamie, skutecznie wyrywając ją z medytacyjnego dobrostanu.
Urodzona w 1988 roku brazylijska reżyserka i poetka, absolwentka Escola de Cinema Darcy Ribeiro w Rio de Janeiro. Współscenarzystka wielokrotnie nagradzanych (m.in. w San Sebastián) Opowieści, które żyją tylko w pamięci Júlii Murat. W 2011 roku zrealizowała dokument poświęcony swojemu ojcu The Days with Him. W 2019 roku wydała pierwszy tom swoich wierszy. Desterro jest jej pełnometrażowym debiutem.
2004 Domingo (short, co-dir)
2010 Passeio de família (short)
2013 Os dias com ele / The Days with Him (doc.)
2020 Desterro