Vitalina Varela

Pedro Costa poświęca swój nowy, uhonorowany wieloma nagrodami film Vitalinie Vareli, kobiecie, którą poznał podczas kręcenia Konia Forsy (2014) i która wpłynęła na jego życiowe i artystyczne wybory. Reżyser relacjonuje jej historię, a może jedynie daje kinematograficzną ramę nurtowi kobiecej opowieści. Vitalina, mimo że przyleciała do Portugalii z rodzinnych Wysp Zielonego Przylądka, spóźniła się na pogrzeb męża. Teraz postanawia zająć jego dom na obrzeżach Lizbony. Dlaczego tu została? Zdradzona i opuszczona, bierze w posiadanie to, co zawsze powinno do niej należeć – wspólne życie z umarłym. W wypełnionej żałobnikami, rozsypującej się, mrocznej kryjówce mieszka żal o to, że choć ona po kobiecemu czekała, on po męsku nie potrafił czekać. Amerykański krytyk Jonathan Rosenbaum pisał o wzniosłym ołtarzu, jaki Pedro Costa wybudował swojej bohaterce – tak pięknie oświetlonej, tak oszałamiającej, pozwalającej na to, by rozkoszować się jej cichą obecnością. Na jednym z jej ramion przysiadł anioł – szalony ksiądz pokutnik (Ventura), błąkający się wśród malowniczych ruin, na drugim zaś szatan kusiciel – mężczyzna, który rozjaśnia niebo nad jej głową, zrzucając z przeciekającego dachu deski i kamienie, zapowiedź ceny, jaką być może przyjdzie jej zapłacić. Oto kościół, oto msza.