W dobie nowoczesnych pop-wampirów mistrz kina grozy Argento powraca do postaci ojca wszystkich krwiopijców – Drakuli. Kreatywność twórców bardziej niż w chęci zniuansowania klasycznej opowieści przejawia się w wymyślaniu rozlicznych wcieleń legendarnego hrabiego. Dzięki magii CGI all’italiana skutecznie zabija on nie tylko kłami, lecz także odnóżami – gdy przybiera postać gigantycznego pasikonika – lub żądłem – jako rój wściekłych pszczół. Nakręcony w stereoskopowym 3D Dracula to estetycznie kuriozalny romans z animacją komputerową i hołd – pełen ociekających patosem dialogów – dla klasycznego kina grozy, imponujących dekoltów, czarnej koronki i wytrysków sztucznej krwi. Przypadkowy owoc związku dwóch wcieleń Drakuli – z filmu Warhola i wytwórni Hammer, ozdobiony czosnkiem i osinowymi kołkami, ale pozbawiony autoironii. Zainscenizowany sztucznie, zagrany na poważnie (Thomas Kretschmann jako Drakula deklamuje tak, jakby grał kapitana Wilma Hosenfelda z Pianisty). Wszystko razem daje efekt absurdalny, ale zachwycający kiczowatością. To film tak zły, że aż dobry.
Anna Tatarska
Urodzony w 1940 roku w Rzymie włoski mistrz filmowej makabry i maestro kina giallo, producent promujący utalentowanych twórców i autor wielu scenariuszy (np. do spaghetti westernów). Zanim sam zaczął reżyserować, współpracował m.in. z Sergiem Leone i Mariem Bavą. Filmy Argento poruszają kwestie metafizyki zła, często eksplorując temat magii, alchemii, współwystępowania świata materialnego z niematerialnym. Jego unikalna poetyka, umiejętność budowania napięcia i kreowania atmosfery niepokoju miały znaczący wpływ na kształt współczesnych horrorów. Pochodzi z rodziny filmowców, dziś tradycję kontynuuje jego córka Asia.
1970 Ptak o kryształowym upierzeniu / L’Uccello dalle piume di Cristillo / The Bird with the Glass Feathers
1975 Głęboka czerwień / Profondo rosso / Deep Red
1977 Niepokój / Suspiria / Anxiety
2004 Krawy Gracz / Il Cartaio / The Card Player
2007 Matka łez / La Terza madre / Mother of Tears