Biała przestrzeń

Bohaterką tego kobiecego dramatu Christiny Comencini jest Maria – czterdziestoletnia Rzymianka, kobieta piękna i niezależna, która przechodzi w swoim życiu rewolucję. Poznaje młodszego od siebie mężczyznę i zachodzi z nim w ciążę. Nie jest to jednak początek romantycznej historii, ale pierwszego poważnego życiowego sprawdzianu. Córeczka Marii rodzi się o kilka miesięcy za wcześnie. Umieszczona w inkubatorze, tytułowym bialym pokoju, czeka, żeby tak naprawdę się narodzić. Od tej chwili życie Marii zostaje całkowicie podporządkowane rytmowi szpitala. Razem z innymi kobietami w podobnej sytuacji spędza niekończące się godziny, wpatrując się w respirator. Wszystkie elementy filmu pasują do gatunku dramatu szpitalnego – nerwowe godziny spędzane na korytarzu, silne emocje, dość przewidywalna dynamika wzlotów i upadków wiary w pozytywne zakończenie. Drugie narodziny córeczki to oczywiście szansa na powtórne odrodzenie samej Marii. Co jednak odróżnia ten film od kolejnego odcinka serialu Na dobre i na złe? Postać Marii i rola Margharity Buy, doświadczonej aktorki, która potrafiła nadać jej poruszające rysy. Jej bohaterka lśni wewnętrzną mądrością i świadomością przemijającego czasu, pięknem kobiety dojrzałej.

Agata Pyzik