Strumień świadomości, wyznania megalomana, spowiedź introwertyka. Jedno z odkryć tegorocznego festiwalu w Rotterdamie. Dwugodzinny film, na który składają się hipnotyczny głos z offu, scenki z petersburskich knajpek i metra, a jako ścieżka dźwiękowa - przedziwna mieszanka stylów, od chorałów prawosławnych po rockowe ballady. Najbardziej intryguje (czy też może irytuje?) całkowita niewspółmierność warstw dzieła, która wypływa ze spontanicznego kręcenia zdjęć i z późniejszego, równie swobodnego, improwizowania komentarza do nich. Główne wątki w filmie Ecce Momo! to piękne kobiety, egotyk kontra świat, istota czasu, sens sztuki i życia oraz… setki innych. Reżyser nawiązuje tu do tradycji filmów Jonasa Mekasa, Johana van der Keukena czy też autora Tarnation, Jonathana Caouette'a, widać również silne inspiracje Jamesem Joycem i Henrym Millerem. Reakcje emocjonalne widza skaczą od podziwu do nienawiści, część osób wychodzi z kina w trakcie seansu, część klaszcze długo po zakończeniu projekcji. Film jako ekran duszy - przypomina się powiedzenie Bergmana. Film jako poznanie? Film jako rozmowa? Na pewno przeżycie totalne.
Jan Topolski
Anastas Charalambidis
Urodził się w 1975 r. w Rosji, w rodzinie greckich imigrantów. Studiował na słynnym Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii, najstarszej uczelni filmowej na świecie. Nakręcił trzy krótkometrażówki w Grecji i Rosji. Był zaproszony do programu Résidence podczas festiwalu w Cannes w 2002 r. Ecce Momo! to jego pełnometrażowy debiut.
Filmografia:
1995 N City Resident (kr.m.)
1999 Don't Miss the Killer (kr.m.)
2002 Strawberry Fields and Beyond (kr.m.)
2008 Ecce Momo!