Jaime
Jaime Fernandes, urodzony w Covilhã mieszkaniec wsi, na ponad 30 lat trafił do pierwszego otwartego w Lizbonie szpitala psychiatrycznego, Miguel Bombarda. Cztery lata przed śmiercią cierpiący na schizofrenię mężczyzna przeszedł zagadkową przemianę – zaczął rysować. Obok jego niepokojących prac, które stały się kanwą eksperymentalnego samodzielnego debiutu António Reisa, nie można było przejść obojętnie. Poprzez strukturę narracyjną reżyser, wykorzystując symboliczne obrazy i „montaż atrakcji”, interpretuje dzieło zmarłego artysty.
António Reis
Żył w latach 1927-1991, artysta-wizjoner, poeta, nauczyciel, mentor czczony w rodzimej Portugalii, mający wpływ na odrodzenie kina portugalskiego w epoce po Salazarze. Urodził się w Porto i tam spotkał Manoela de Oliveirę, który zaprosił go na plan Aktu wiosny (1963) jako swojego asystenta. Współpracował też z innym tuzem portugalskiej kinematografii, Paulem Rochą. Był pionierem poetyckiego kina etnograficznego, które zdefiniował – wraz ze współreżyserką i żoną, psychiatrką Margaridą Cordeiro – w sztandarowym Trás-os-Montes (1976), lirycznym poszukiwaniu esencji portugalskiej kultury i historii w mitach i chłopskim folklorze. Filmy Reisa i Cordeiro stworzyły radykalny język filmowy, który odcisnął piętno na pokoleniu filmowców, którzy doszli do głosu na przełomie lat 80. i 90. XX wieku.
Wybrana filmografia
1974 Jaime (short)
1976 Trás-os-Montes (co-dir.)
1982 Ana (co-dir.)
1989 Rosa de Areia (co-dir.)