Dom zły

Niewątpliwie jeden z najbardziej wstrząsających filmów polskich ostatnich lat. Przełom lat 70. i 80., głęboki PRL. Główny bohater to młody wdowiec, który udaje się na posadę agrotechnika na bieszczadzką wieś. Po drodze przypadkowo trafia do pewnej rodziny, gdzie pod pozorami gościnności zostanie uwikłany w grę między ojcem alkoholikiem, marnotrawnym synem i maltretowaną żoną. Zbrodnia wydaje się nieunikniona, siekiera musi uderzyć, lecz kto kogo trafi? Całą tę historię poznajemy z perspektywy kilku lat, prowadzących śledztwo milicjantów, odłamków rekonstrukcji i retrospekcji bohatera. Oba wątki się uzupełniają, składając się na ponury obraz PRL-owskiej prowincji z wszechobecną biedą, korupcją, kłamstwem, nieufnością, nienawiścią. Smarzowski wraz z Zawieruchą i Ptakiem dokonali niemożliwego: stopienia tego, co gatunkowe i stylizowane z dokumentalnym i konkretnym. Wszystko rozgrywa się w topniejącym śniegu, w błocie i deszczu, między odrapanymi ścianami, na tle tanich tapet. Przeszłość staje jak żywa dzięki staranności scenografa (ożywienie przeszłości) i pomysłowości operatora (ostatnia sekwencja!). W tym otoczeniu reżyser prowadzi rozważania o naturze, sensie i względności zła.