W suszarni

Pierwszym impulsem do pracy nad filmem były dziecięce fantazje reżyserki – Rocío Mesa wspominała, że przyglądając się wielkim stodołom do suszenia liści tytoniu, wyobrażała sobie tajemnicze istoty, które tam zamieszkały. W Secaderos jedno z tych stworzeń ożywa, wolno przemierza lasy i wioski, lecz dostrzec je mogą jedynie dzieci. Fabularny debiut hiszpańskiej reżyserki, choć bliski filmom Carli Simón i takim klasykom jak Duch roju Victora Erice, nie jest jednak wyłącznie opowieścią o mniej lub bardziej idyllicznym dzieciństwie. Mesa prowadzi narrację z dwóch perspektyw: kilkuletniej Very, która przyjeżdża na wakacje do dziadków, i nastolatki Nieves, marzącej o tym, by wyrwać się z prowincji i zacząć życie na własny rachunek. Jest wreszcie w tle historia umierającej tradycji, degradacji środowiska, zachłanności wielkiego kapitału. Jako dorosła zaczęłam patrzeć na te suszarnie tytoniu z politycznego punktu widzenia: są architektonicznymi widmami, przypominają nam, że kiedyś w tym krajobrazie istniały kultura i przemysł, od tego czasu pochłonięte przez rynek nieruchomości pożerający rolnicze ziemie, które powinny być nietykalne – mówiła po premierze filmu Rocío Mesa.