Obok Maren Ade, Christiana Petzolda i Valeski Grisebach jest jedną z kluczowych postaci „nowej szkoły berlińskiej”. Formacja, która pojawiła się na mapie niemieckiej kinematografii w latach 90., wpłynęła przez ostatnie dwie dekady na kształt europejskiego i światowego arthouse’u, poprzez awangardowy język filmowy jak i celną krytykę społeczną.
Angela Schanelec jest przede wszystkim portrecistką kobiet i ich doświadczeń w neoliberalnym społeczeństwie. Wnikliwie przygląda się zmieniającym się rolom społecznym, dylematom i wyzwaniom, jakie stoją przed kobietami w szybko zmieniającym się świecie. A także cenie, jaką płacą one za wolność osobistą i poszerzenie pola działalności. Jakie formy przyjmują związki międzyludzkie w ponowoczesnym społeczeństwie? Schanelec bada problemy związane z relacjami rodzinnymi, przyjacielskimi, romantycznymi – ujawniając emocje, które zwykle działają w ukryciu. Jej filmy nie oferują rozwiązań, zadają pytania. Czym jest macierzyństwo, a czym miłość, a czym lojalność – w świecie, gdzie tradycyjne role się już zużyły, a nowe nie zostały jeszcze napisane. A może, na najgłębszym egzystencjalnym poziomie nic się nie zmieniło, bo uczucia ewoluują znacznie wolniej niż kultura. Surowy, ale wrażliwy sposób, w jaki Schanelec patrzy na swoje, często wyobcowane bohaterki, pokazuje ich, ale też jej własną delikatność, dzięki której nie jest krytyczką, lecz empatyczną obserwatorką, uczestniczką współczesnego życia w dużym mieście.
Jej doświadczenie jako aktorki przejawia się w antypsychologicznym sposobie prowadzenia aktorów i unikalnym, opartym nie na dialogach, lecz na gestach i choreografii, języku filmowym. Świat ulotnych gestów, wahań i niedających się łatwo nazwać emocji, jest pełen sekretów. To kino bardzo wizualne, w którym narracja opiera się na ruchu i obrazach. Awangardowe – lecz nie formalne, bo ostatecznym jego celem nie jest wizualność, lecz afekt: pragnienie dotarcia do tych najgłębiej skrywanych uczuć.
Angela Schanelec
Reżyserka uważana za jedną z przedstawicielek ukształtowanej w latach 90. „szkoły berlińskiej”, do której należą także Christian Petzold, Valeska Grisebach czy Thomas Arslan. Jej radykalny, eksperymentalny styl charakteryzują m.in. długie ujęcia, elipsy i antypsychologiczny styl gry aktorskiej. Od lat współpracuje z Maren Eggert, która zagrała główną rolę także w Byłam w domu, ale…. Filmy Schanelec prezentowane były na festiwalach w Berlinie, Cannes i Locarno. Jest wykładowczynią akademii sztuk pięknych w Hamburgu.
Wybrana filmografia:
1993 Ich bin den Sommer über in Berlin geblieben / I Stayed in Berlin All Summer
1995 Das Glück meiner kleinen Schwester / My Sister's Good Fortune
1998 Plätze in Städten / Places in Cities
2001 Mein langsames Leben / Passing Summer
2004 Marseille
2007 Nachmittag / Afternoon
2016 Der traumhafte Weg / The Dreamed Path
2019 Byłam w domu, ale… / Ich war zuhause, aber / I Was at Home, But…
Partnerem retrospektywy jest Goethe Institut.
