Północne słońce już na dobre zadomowiło się w programie Nowych Horyzontów, a teraz może zagościć także w progach Waszych domów. Wszystko za sprawą sekcji Oslo/Reykjavik, w ramach której prezentujemy najnowsze i najciekawsze filmy z Norwegii i Islandii – z nowohoryzontowym znakiem jakości.
Eksplorujące własną skomplikowaną historię, mocno związane z naturą, ale też pełne rytuałów i duchów kino Północy już od kilku lat jest obecne w programie MFF mBank Nowe Horyzonty. Sekcję tworzymy we współpracy z Ministerstwem Funduszy i Polityki Regionalnej, koordynującym w Polsce wykorzystanie Funduszy norweskich i EOG (Europejskiego Obszaru Gospodarczego), pochodzących z Islandii, Norwegii i Liechtensteinu.
W ramach sekcji Oslo/Reykjavik online można zobaczyć:
- Głos (Voice), reż. Ane Hjort Guttu
Rhea postanawia nakręcić film o inicjatywie „Voice”, dzięki której młodzi ludzie z Oslo mogą opowiedzieć o swoim życiu – właśnie za pośrednictwem kina. Jej bohaterowie pragną jednak większej kontroli nad projektem, coraz częściej zadają jej też niewygodne pytania. Ten ironiczny pełnometrażowy debiut, który wrzuca nas w sam środek dyskusji o rasie, uprzedzeniach i reprezentacji, to także satyryczne spojrzenie na skomplikowaną współczesną rzeczywistość, w której tzw. dobre chęci nikomu już nie wystarczają.
- Mannvirki, reż. Gústav Geir Bollason
Enigmatyczna instalacja filmowa celebrująca urok rozpadu: odłamków, okruchów, prochów – wszystkiego, co pomiędzy naturą a kulturą. Gústav Geir Bollason stworzył ją w wiosce rybackiej na północy Islandii, gdzie kieruje laboratorium artystycznym. Efektem prowadzonych tam od lat poszukiwań, w których wykorzystuje rożne media i obiekty, jest wymykający się językowi wideoesej, podejmujący tematy upływu czasu, pamięci krajobrazu oraz napięcia między działalnością człowieka a środowiskiem.
- Siostro, co rośnie na skażonej ziemi? (Sister, What Grows Where Land Is Sick?), reż. Franciska Eliassen
Doceniony w Locarno debiut reżyserki, który pozwala mówić o niej jako o nadziei norweskiego kina niezależnego. Opowieść o siostrzanych relacjach, zaburzonych przez chorobę psychiczną starszej z dziewczyn, imponuje dojrzałością, empatią i precyzją w prowadzeniu młodych aktorek. To zarazem utrzymana w nurcie ekofeminizmu refleksja na temat związków człowieka z naturą. Łącząc realizm z onirycznymi, enigmatycznymi obrazami, Eliassen tworzy niepokojący, pełen niedopowiedzeń wizualny poemat.
Zachęcamy także do przeczytania tekstów Sebastiana Jakuba Konefała, który jest filmoznawczym rezydentem sekcji Oslo/Reykjavik. Autor przybliża nam najważniejsze zjawiska i tematy związane z kinematografią Norwegii oraz Islandii (i szerzej: kina Skandynawii).
Z kamerą wśród Wulkanów (albo krótka historia islandzkiego kina drogi)
