Magdalena Łazarkiewicz: List

Ten przegląd to pomysł Piotra, mego męża. Piotr zmarł nagle na zawał serca w czerwcu 2008. Trzy miesiące wcześniej tak pisał do Romka Gutka o tej idei:

Wydaje mi się, że na tle dzisiejszej sytuacji kina artystycznego, coraz bardziej przygniatanego przez szeroko (często - głupio) atakującą komercję, warto byłoby pokazać pewien RUCH MYŚLI, który istniał przez wiele lat, a któremu swoją dzisiejszą pozycję zawdzięcza bardzo wielu twórców.

Piotr pozostawił po sobie wiele takich myśli, idei, śladów. Miał niespokojną i bardzo kreatywną duszę i ciągłą potrzebę działania w "dobrej sprawie".

A Studio im. Karola Irzykowskiego niewątpliwie taką "dobrą sprawą" było. Nie tylko dlatego, że stanowiło dla nas płaszczyznę instytucjonalną, na której mogliśmy się wesprzeć życiowo w trudnym momencie debiutu; przede wszystkim było miejscem, w którym przerzucaliśmy się twórczymi pomysłami, rozmawialiśmy "o życiu", piliśmy wódkę, zawieraliśmy przyjaźnie oraz twórcze związki i (błahostka!) robiliśmy NASZE filmy! Łączyła nas bezinteresowna twórcza wspólnota - co w dzisiejszych realiach wydaje się zahaczać o utopię: jak to możliwe, że konkurenci pomagali sobie, wspierali się, a nie hodowali zawiść, która aktualnie jest najbardziej powszechną monetą w naszym środowiskowym krwiobiegu.

Doskonale pamiętam, jakiego olbrzymiego wsparcia udzielił mi Janusz Kijowski, ówczesny szef Studia im. Karola Irzykowskiego, kiedy - ze względów cenzuralnych - zagrożone było skierowanie do produkcji mojego filmu Ostatni dzwonek. Czy dziś byłaby w ogóle możliwa taka postawa? Dzisiaj każdy walczy o swoje - przeciw wszystkim!

Szkoda mi młodszych kolegów, którzy nigdy nie zaznali takiego wsparcia ze strony jakiejś grupy - choćby krytycznego (ale twórczego) przemaglowania ich projektu przez grono życzliwych i utalentowanych przyjaciół. Szkoda, że nie mają szans się przejrzeć w takim zwierciadle. To świetne ćwiczenie dla własnego ego.

Zapraszam wszystkich do sprawdzenia, czy to, co "po nas zostało", obroniło się przed próbą czasu, czy to nasze wspólnotowe doświadczenie może być jakimś wskazaniem dla dzisiejszych młodych filmowców… Albo dla kogoś w ogóle…

Magdalena Łazarkiewicz