Zdobywca głównej nagrody festiwalu w Rotterdamie – przypominający humanistyczne kino Hamaguchiego Rei Toshihiko Tanaki, wyróżnione jako najlepszy debiut tegorocznego Berlinale Kukangi nie płaczą Pham Ngoc Lâna, przebój festiwalu w Locarno – Wycieczka Uny Gunjak oraz jeden z najciekawszych filmów ostatniego MFF w Wenecji – Bursa Nehira Tuny znajdą się w programie 24. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego mBank Nowe Horyzonty (Wrocław, 18-28 lipca).
To tylko kilka tytułów z bogatego wyboru sekcji Odkrycia, która w tym roku skupi się przede wszystkim na wyjątkowych debiutach i drugich filmach. Trwa sprzedaż karnetów na festiwal.
Nowy początek
Odkrycia to sekcja będąca idealnym spełnieniem i rozwinięciem znaczenia ukrytego w nazwie naszego festiwalu. Tutaj trafia selekcja nowych filmów reżyserek i reżyserów, którzy dopiero zadebiutowali, ale już zdążyli zaznaczyć swój wyjątkowy, autorski charakter. Ich dzieła poszukują nowych horyzontów: mówią własnym głosem i opowiadają oryginalne historie. W tym roku sekcja Odkrycia jeszcze mocniej skupi się na początkach – w jej programie znajdą się pierwsze i drugie, ale już nagrodzone i dostrzeżone na świecie filmy młodych twórczyń i twórców. Nie zapominamy jednak o osobach, które debiuty mają już za sobą, ale wciąż są na początku swojej artystycznej drogi. W najbliższych tygodniach zaprezentujemy nową sekcję, w której znajdą się kolejne dzieła właśnie takich reżyserek i reżyserów.
Sekcja Odkrycia: pierwsze tytuły
W programie sekcji znajdą się m.in.:
Rei, reż. Toshihiko Tanaka
Niektóre znaki kanji nie mają własnego znaczenia. Łącząc się z innym znakiem, po raz pierwszy zyskują sens. Rei jest właśnie jednym z nich. To wprowadzenie rzuca światło na postać Hikari, trzydziestoparolatki z Tokio, która czuje, że jej pozbawione problemów życie jest całkowicie przezroczyste i bezkształtne. Gdy poznaje Masato, młodego, niesłyszącego fotografa mieszkającego w górach wyspy Hokkaido, musi na nowo przemyśleć, czym jest samotność i bliskość. W tym niespiesznym dramacie, polegającym na wzajemnych napięciach i bliskości, reżyser buduje dwuznaczną refleksję o tym, czy szczęście jest możliwe i czy jego gwarantem jest drugi człowiek. Zdobywca Tiger Award na ostatnim MFF w Rotterdamie. (opis: Karolina Kosińska)
Kukangi nie płaczą (Cu Li Không Bao Gio Khóc), reż. Pham Ngoc Lân
Niemłoda pani Nguyện powraca do Wietnamu po wieloletnim pobycie w Niemczech. Towarzyszy jej kukang mały – urokliwy naczelny, którego naturalne środowisko występowania stanowi lokalna dżungla. Zwierzę pełni w życiu bohaterki rolę melancholijnego symbolu i jedynego łącznika z idealizowaną przeszłością. Czy pani Nguyện będzie w stanie na nowo odnaleźć się w ojczyźnie? Dojrzały, wypełniony hipnotyzującymi czarno-białymi kadrami film, który uhonorowano nagrodą za debiut na tegorocznym Berlinale. (opis: Piotr Czerkawski)
Wycieczka (Ekskurzija), reż. Una Gunjak
Na zakończenie podstawówki klasa z sarajewskiej szkoły ma wyjechać na wycieczkę. Plany te chwieją się, gdy rozchodzą się plotki o jednej z uczennic. Potwierdza ją sama zainteresowana – podczas klasowej gry w „prawdę czy wyzwanie” piętnastoletnia Iman przyznaje, że spała ze starszym chłopakiem. Sprawa eskaluje i wymyka się spod kontroli. Nastolatka, zawieszona między dzieciństwem a jeszcze nieznaną dorosłością, musi poradzić sobie z sytuacją. Reżyserka daje jej przestrzeń dla niepewności, a widzom – dla spokojnego ważenia racji. Portretując grupę nastolatków, oddaje im pole, przygląda się, nie modeluje, szanując ich rozchwianą wrażliwość. (opis: Karolina Kosińska)
Bursa (Yurt), reż. Nehir Tuna
1997 rok. Ahmet zostaje wysłany przez swojego ojca do muzułmańskiej bursy, ale ukrywa ten fakt przed znajomymi ze świeckiej szkoły. Jedynym oparciem staje się dla niego nowy kolega Hakan, rozumiejący zasady panujące w internacie. Bohater zweryfikuje pragnienie bycia idealnym synem, zetknie się z systemową przemocą i zdefiniuje dla siebie takie pojęcia jak wolność i niezależność. Pełnometrażowy debiut Nehira Tuny łączy historię inicjacyjną z wizją podzielonej Turcji. Misternie wystylizowane, czarno-białe zdjęcia Florenta Herry’ego dodają zaś nutę liryzmu do portretu społeczeństwa miotanego ostrymi konfliktami światopoglądowymi. (opis: Wojciech Tutaj)
