Reżyserka Sasha Wortzel zaprasza nas w podróż na malownicze, położone na Florydzie mokradła Everglades.

Szybko staje się jasne, że nie będzie to zwykła wyprawa, a poświęcony jej film przekroczy granice tradycyjnie rozumianego kina dokumentalnego. Rzeka traw to błyskotliwy, utrzymany w stylu Wernera Herzoga i Gianfranca Rosiego esej, w którym teraźniejszość miesza się z przeszłością, jawa przenika się ze snem, a zachwyt nad naturą kontrastuje z gniewem wywołanym destrukcyjną działalnością człowieka. Zatroskana zarówno o los mokradeł, jak i całej planety Wortzel nie idzie jednak na łatwiznę i nie ogranicza się do siania defetyzmu. W swoim filmie reżyserka składa bowiem hołd dziennikarce Marjory Stoneman Douglas, której pionierska, wydana prawie osiemdziesiąt lat temu książka pozwoliła rzucić nowe światło na znaczenie Everglades dla amerykańskiej przyrody. Dowodem zaświadczającym, że tamte wysiłki nie poszły na marne, stają się w Rzece traw sceny z udziałem współczesnych następców i następczyń aktywistki. Szczególną uwagę w tym gronie zwraca – pochodząca z plemienia Miccosukee – Betty Osceola, która w pewnym momencie wygłasza znaczące zdanie, będące jednocześnie ukojeniem, jak i przestrogą: Na końcu i tak zawsze wygra natura.