Francja, wczesne lata 70. Wielu młodych ludzi wciąż odczuwa rewolucyjną gorączkę Paryskiego Maja. Jedną z takich osób jest student o imieniu Gilles, który angażuje się w rozmaite działania radykalnej lewicy.

Choć polityka zabiera mu coraz więcej czasu, chłopak jednocześnie nie chce zrezygnować z marzeń o byciu artystą. Doskonale wie, że znajduje się w przełomowym momencie, a decyzje, które podejmie, odcisną piętno na całym jego przyszłym życiu. Nagrodzone za najlepszy scenariusz na MFF w Wenecji Po maju nie ma w sobie nic z naiwnie nostalgicznej opowiastki o dojrzewaniu. Zamiast idealizować przeszłość, Assayas woli portretować ją bez upiększeń, czego dowodem jest choćby surowa, chwilami wręcz paradokumentalna forma filmu. Emocjonalna wiarygodność Po maju opiera się na jeszcze jednym fundamencie. W licznych wywiadach reżyser nie ukrywał, że ma z postacią Gilles’a wiele wspólnego, a w opowiadanej historii przemycił wiele wątków autobiograficznych.