Agnès Varda jest jak troskliwa babcia, która nawet własne święto wykorzystuje jako pretekst, by zrobić przyjemność bliskim. 

W zrealizowanym na osiemdziesiąte urodziny dokumentalnym eseju Plaże Agnes reżyserka obdarowuje fanów serią barwnych opowieści o swoim życiu i twórczości. Przy okazji, nie tracąc wigoru, jaki manifestowała dawniej w swych gniewnych, antysystemowych filmach, z wdziękiem wchodzi w rolę ekscentrycznej staruszki z fantazyjnie ufarbowanymi włosami. Sceny, w których Varda paraduje po ulicy w stroju wielkiego ziemniaka i ucina sobie pogawędki ze złośliwym animowanym kocurem, jakkolwiek jedyne w swoim rodzaju, nie wyczerpują całej prawdy o reżyserce. Ikona Nowej Fali świadomie wytwarza zresztą wokół siebie aurę tajemnicy i pozostaje mistrzynią dyskrecji, która nawet pozornie ekshibicjonistycznym filmie woli usunąć się w cień. Gdy w jednej z pierwszych scen stwierdza, że woli mówić o innych niż o sobie, czuć, że nie ma w tym grama kokieterii. Plaże Agnès rzeczywiście okazują się na przemian czułym i zabawnym hołdem dla ludzi, których Varda spotkała na życiowej drodze. W narracji reżyserki jednakowo istotną rolę odgrywają sławy pokroju Jima Morrisona, paryscy sąsiedzi, odnalezieni po latach epizodyczni aktorzy z wczesnych filmów i barwni, przypadkowi przechodnie. Jedna osoba ma jednak w sercu Vardy miejsce szczególne – o czymkolwiek artystka nie zaczyna mówić, i tak kończy, przywołując postać miłości swojego życia, przedwcześnie zmarłego Jacquesa Demy’ego.

Piotr Czerkawski