Cléo, paryska gwiazdka pop, żyje w świecie rodem z własnych piosenek: pełnym rozmów o niczym, fałszywych uśmiechów i udawanych wzruszeń. Agnes Varda z iście nowofalową bezczelnością postanawia jednak wybudzić bohaterkę z letargu i wywabić ją ze złotej klatki. 

Konfrontując Cléo z podejrzeniem śmiertelnej choroby, reżyserka daje jej impuls do przewartościowania swojego życia. Snująca się po Paryżu w oczekiwaniu na wynik arcyważnego badania Cleo zaczyna stopniowo zapominać o sobie, wtapiać się w tłum i zwracać uwagę na ignorowane wcześniej aspekty rzeczywistości. Widoczny w tej przemianie gest odrzucenia sztuczności na rzecz pozbawionego upiększeń realizmu można uznać za fundament kina Agnes Vardy. W Cleo od piątej do siódmej reżyserka burzy granice między fikcją a dokumentem, preferuje długie ujęcia kosztem cięć montażowych, a w dialogach nie unika aluzji do toczącej się w trakcie kręcenia filmu wojny w Algierii. Właśnie dzięki sile tych zabiegów film Vardy nie daje się sprowadzić do roli szacownego klasyka, po dziś dzień zachowując w sobie młodzieńczą świeżość i buntowniczy pazur.

Piotr Czerkawski