Pełna zjadliwej ironii opowieść o Paulu Martinsie, dziennikarzu i poecie uwikłanym w polityczną walkę o władzę. Przechodząc między zwaśnionymi obozami, mężczyzna zatraca własny moralny kompas, sprzeniewierza się temu, w co kiedyś wierzył. Po raz pierwszy w swojej karierze Glauber Rocha o współczesnych problemach Ameryki Południowej mówił wprost, choć i tak musiał uciec się do metafory: akcja nie toczy się w Brazylii, lecz w fikcyjnej Republice Eldorado. Brazylijska dyktatura próbowała wstrzymać dystrybucję filmu, twierdząc, że godzi w dobre imię kraju – choć tematy, które poruszał Rocha nie były obce większości państw regionu. Władze zezwoliły na jego pokazywanie dopiero po głośnych protestach artystów z całego świata. Rocha chciał widzieć w Ziemi w transie dzieło, które pozwoli przetrwać cinema novo, rozgrzeje dyskusje zgaszone przez cenzurę. Jednocześnie przyznawał, że kręcił swój film z odrazą, ponieważ gardził wszystkim, co reprezentują jego bohaterowie: polityczną ambiwalencją, serwilizmem, zdradą własnych ideałów, obietnicami bez pokrycia, maczystowskim pokazem siły. I po raz kolejny trafił w czuły punkt: Ziemię w transie krytykowali zarówno prawicowi dziennikarze, jak i środowiska skrajnie lewicowe. A Rocha znów udowodnił, że kino – choć nie niesie odpowiedzi na problemy społeczne – daje przestrzeń, by o nich poważnie dyskutować.