Jeśli radykalizm formy i treści był wyróżnikiem całej twórczości Glaubera Rochy, to Wiek Ziemi należy uznać za jego szczytowe osiągnięcie. Ostatni film Brazylijczyka – pierwszy po wieloletniej przerwie nakręcony w ojczyźnie – najmocniej zrywa z tradycyjnymi strukturami narracyjnymi, za to rzuca widowni jeszcze jedno intelektualne wyzwanie. Inspiracją do realizacji filmu była śmierć Piera Paola Pasoliniego: poruszony zbrodnią Rocha napisał scenariusz o czterech Jezusach z Trzeciego Świata, szukających sposobu na powstrzymanie zachodniego imperializmu, symbolizowanego przez działalność amerykańskiego przedsiębiorcy. Liryczny i frenetyczny, kontemplacyjny i dziki: Wiek Ziemi to spektakl przeciwieństw, rewolucyjne kino jedyne w swoim rodzaju. Symfonia dźwięków i obrazów, a może antysymfonia z fundamentalnymi problemami jako tłem – notował Rocha. Porażkę swojego dzieła na festiwalu w Wenecji odebrał bardzo osobiście, zarzucając twórcom takim jak Louis Malle (zdobył wtedy Złotego Lwa) i John Cassavetes realizację komercyjnych filmów na zlecenie imperialistycznych władz.