Dziewięć lat po premierze trzeci pełnometrażowy film Sasnalów okazuje się bardziej aktualny i drapieżny niż w roku 2016, gdy nawet w najczarniejszych scenariuszach nie przewidywano kryzysu humanitarnego na naszej wschodniej granicy. Punktem wyjścia dla twórców jest pozornie abstrakcyjne pytanie: co by się stało, gdyby uchodźcy z Afryki przybijali nie do wybrzeży Grecji, lecz na bałtyckie plaże. Odpowiedzi zaś szukają w mikropowieści Alberta Camusa Obcy z 1942 roku, przedstawiając historię Rafała Mularza (Rafał Maćkowiak) – wyalienowanego pracownika biurowego, człowieka milczącego i nieobecnego, który z zaangażowaniem uprawia jedynie jogging. Mężczyzna będzie musiał wyjść poza strefę bezpiecznej obojętności wskutek przypadkowego spotkania z obcym. Sasnalowie nie po raz pierwszy sięgają po aktualny, budzący kontrowersje temat. O ile jednak w Z daleka widok jest piękny wątek antysemityzmu rozproszyli metaforyczną narracją, o tyle tym razem celują w ton jawnie krytyczny, oskarżycielski. W Słońcu… jak w soczewce skupili strach przed obcością i ksenofobię Ludzi Wschodu (jak śpiewa w finale Siekiera), zastanawiając się, czy obojętność nie jest taką samą przewiną jak agresja.