Przejmująca, osobista podróż do własnych korzeni, film, który choć rozgrywa się w kręgu jednej rodziny, zrywa ze zbiorowym wstydem i wyparciem. Carla Simón (Lato 1993, 17. NH; Alcarras, 22. NH) tym razem zabiera nas do hiszpańskiej Galicji, by odtworzyć pewne lato z własnej młodości. 17-letnia Marina (Llúcia Garcia) przyjeżdża do miasteczka Vigo po dokument, niezbędny, by dostała studenckie stypendium. Pozornie błahy, biurokratyczny wymóg wydobywa na jaw rodzinną tajemnicę, jest świadectwem ukrywanej przez lata prawdy, przerwaniem zmowy milczenia. Simón jest mistrzynią w portretowaniu rodziny: jej ukrytej struktury, wrażliwych miejsc, rytuałów, maskarad. Pojawienie się Mariny, brakującego ogniwa w łańcuchu wspomnień i pokoleń, aktywuje wypartą przeszłość i wewnętrzne konflikty. Kanty dramatu obyczajowego łagodzi poetycki, niesłychanie zmysłowy język Romeríi, w której spotykają się różne plany czasowe, przeszłość – dosłownie – ożywa, a w fikcję wplecione zostały materiały z prywatnego archiwum. Ten subtelny filmowy patchwork zszyty ze skrawków wspomnień to zarazem sztandar – hołd oddany ofiarom epidemii AIDS, których cierpienie wymazano z rodzinnych albumów.