Po śmierci matki dwie siostry próbują poradzić sobie z żałobą. Spodziewająca się dziecka, ułożona Rose wypłakuje tęsknotę. Natomiast Iris ześlizguje się w chaos, próbując przekonać samą siebie, że ma kontrolę nad własnym życiem. Nieustanne szamotanie się między seksualnym głodem a autodestrukcją i samoponiżeniem to rodzaj czyśćca, przez który musi przejść, żeby na nowo odnaleźć spokój. Świat wokół dziewczyny odbija jej wewnętrzny stan. Zdjęcia Nagiej duszy (autorstwa Barry’ego Ackroyda, stałego współpracownika Kena Loacha) są jednocześnie zmysłowe i drażniące, brawurowo sklejają mrok nocy z rozbijającymi ją, oślepiającymi światłami. Kamera wędruje za bohaterką (Samantha Morton w swojej pierwszej dużej roli), równie niespokojna jak ona sama, budując przestrzeń rozbitą i fragmentaryczną. To nie fabuła, lecz faktura obrazów wraz z pulsującą muzyką i rozedrganiem kadrów dają nam wgląd w psychikę bohaterki. Iris, zawsze w ruchu, z jednej strony nieznośna i odpychająca, a z drugiej całą sobą wołająca o bliskość, to postać ucieleśniająca koniec lat 90., ich zmęczony hedonizm i poczucie pustki.