Wielokrotnie nagradzany, jeden z najbardziej ponurych i kontrowersyjnych filmów Mike’a Leigh – reżysera, który nawet jeśli dotyka trudnych spraw, zwykle rozbija mrok humorem i wiarą w relacje międzyludzkie. Jednak w Nagich trudno doszukiwać się nadziei. Johhny, dwudziestoparoletni chłopak z Manchesteru, przyjeżdża do Londynu, do domu swojej byłej dziewczyny Louise. Nie tłumaczy, dlaczego przyjechał. Nie oferuje też czułości: poniża i obraża Louise, ma romans z jej współlokatorką, krzywdząc obie, emocjonalnie i seksualnie. Po czym rusza w noc, nieustannie, rozpaczliwie wściekły, wypluwając z siebie pseudointelektualne tyrady, ostentacyjnie nienawistny i cyniczny wobec wszystkiego i wszystkich, których napotka na swej drodze. A przede wszystkim – wobec samego siebie. Jego kompulsywna tułaczka prowadzi przez najciemniejsze zaułki, pełne pogubionych, nieszczęśliwych, zmarnowanych ludzi. Nadzy to nie tylko wiwisekcja autonienawiści i wynikającej z niej przemocowości, ale i diagnoza społeczna, niemalże apokaliptyczna. To także tour de force Davida Thewlisa w roli Johnny’ego (najlepszy aktor festiwalu w Cannes), jednego z najbrutalniejszych i najnieszczęśliwszych straceńców kina brytyjskiego.