Vincent Lindon, który od lat użycza swojej twarzy francuskiej klasie robotniczej (Miara człowieka i Na wojnie Stéphane’a Brizé czy Titane Julii Ducurnau), w filmie Delphine i Muriel Coulin pozostaje everymanem. Rola strażaka, ojca samodzielnie wychowującego dwóch synów w ponurym, postindustrialnym pejzażu północnej Francji, przyniosła mu Puchar Volpi na festiwalu w Wenecji. Lindon fantastycznie potrafi oddać ojcowskie rozczarowanie, bezradność i wściekłość: emocje całego lewicowego pokolenia, które odkrywa, że ich dzieci pociąga niebezpieczna retoryka skrajnej prawicy. Moi synowie z dokumentalnym niemal zacięciem obserwują powolny rozpad rodziny, rozłam, jaki obserwuje się dziś w wielu domach. Podczas gdy młodszy z chłopaków, zdolny Louis (Stefan Crepon) szykuje się na studia na Sorbonie, pracujący fizycznie Fus (Benjamin Voisin) dryfuje w objęcia lokalnej prawicowej bojówki. Czy winni są rodzice, czy system, który sprawił, że opuszczone fabryki stają się kryjówką dla zradykalizowanej młodzieży? Czy miłość może powstrzymać przemoc? Czy paryskie elity, do których aspiruje Louis, mają jakąkolwiek odpowiedź na problemy prowincji? Wyrosły z atmosfery francuskich ulic film sióstr Coulin z każdym miesiącem zyskuje na aktualności.