Najnowszy film braci Dardenne, nagrodzony za najlepszy scenariusz na tegorocznym festiwalu w Cannes, to ich kolejne Tour de France kina realizmu społecznego. Młode matki oscylują wokół perypetii pięciu nastoletnich kobiet: tych w ciąży, jak i krótko po porodzie, przebywających w domu matki i dziecka. Celowo unikam określenia „samotnej”, ponieważ mimo wsparcia bliskich, partnerów czy opiekunów ośrodka, bohaterki muszą mozolnie mierzyć się z szeregiem innych kłopotów egzystencjalnych: chorób psychicznych, uzależnień, brakiem perspektyw czy przygotowaniem do adopcji. Czy decyzja o posiadaniu dziecka była z ich strony podyktowana falą miłości, czy nieprzemyślanym w rezultacie aktem heroizmu (w Belgii aborcja jest legalna do 12 tygodnia ciąży)? Czy istnieje dobry moment na rodzicielstwo? Dardennowie z dużą delikatnością i znaną sobie empatią, przypominającą podobne tematycznie Dziecko (2005) bardziej niż ostatnie melodramaty, przyglądają się zagubionej młodzieży nieprzygotowanej na wejście w inne życie i nową rolę społeczną. Tylko czy owe współczesne społeczeństwo, z systemem rodzin zastępczych przypominających market, jest w stanie zaopiekować się dziećmi, które mają dzieci?