Droga Anny i Ari do macierzyństwa jest wyjątkowo długa i bolesna, prowadzi bowiem przez wyczerpujące fizycznie, psychicznie i ekonomicznie procedury wspomaganej prokreacji. Setki tabletek, dziesiątki zastrzyków, interwencje lekarzy, poronienia. Ale też wzajemne zaufanie, wsparcie rodziny i przyjaciół, upór i nadzieja mimo wszystko. Hiszpańska reżyserka podkreśla, że interesujące są dla niej nie liczby i statystyki, ale wpływ, jaki ten proces ma na życie, ciała i emocje dwóch najbliższych sobie kobiet. W swoim drugim filmie dokumentalnym Ariadna Seuba Serra zdecydowała się skierować kamerę na siebie i swoją partnerkę, by ze spokojem i czułością, momentami też celną autoironią i czarnym humorem opowiedzieć o nie zawsze łatwym do racjonalnego wytłumaczenia pragnieniu bycia matką i o kosztach, jakie trzeba ponieść, by to marzenie spełnić. Film jest formalnie prosty i oszczędny, ale dzięki precyzyjnemu rytmowi narracyjnemu pozwala współuczestniczyć w doświadczeniu bohaterek, które okazuje się głęboko niejednoznaczne i zarazem bardzo prawdziwe.