Los muertos otwiera niepokojące ujęcie, w którym kamera nieśpiesznie krąży wśród gęstwin tropikalnej dżungli. Poczucie zagrożenia wzrasta wraz z zagłębianiem się w nieujarzmioną dzicz. Zza listowia wyłaniają się dwa martwe ciała, by za chwilę zniknąć z kadru. Po tym intrygującym początku film nabiera bardziej realistycznego tonu. W treści sprowadza się do zdania: ekswięzień (Argentino Vargas) odbywa podróż do córki. W formie – brak muzyki, oszczędność dialogów, długie ujęcia śledzące kolejne etapy wędrówki bohatera. Jednakże w żadnym wypadku nie jest to klasyczne kino drogi, w którym bohater w trakcie wędrówki przechodzi wewnętrzną przemianę. Widz nie zna przeszłości bohatera, jego motywacji czy jakichkolwiek myśli. Pozostaje czysta obserwacja, a Los muertos stwarza doskonałe złudzenie niezapośredniczonego spojrzenia. Złudzenie, że rzeczywistość powstaje na oczach widza. To drugi film Lisandra Alonsa, którego kariera rozwijała się równolegle z Nowymi Horyzontami. Klasyk festiwalowego slow cinema pokazywany w konkursie piątej – ostatniej cieszyńskiej – edycji.