Pierwszy film zrealizowany przez Glaubera Rochę po emigracji z Brazylii wydaje się jeszcze bardziej radykalnym manifestem politycznym i artystycznym niż jego dotychczasowa twórczość. Nakręcony w Kongu – które zaledwie dekadę wcześniej ogłosiło niepodległość – jest próbą rozliczenia epoki kolonializmu, a jednocześnie gwałtownym oskarżeniem Zachodu (reprezentowanego przez najemników, wielki kapitał i CIA), dla którego Afryka, podobnie jak Ameryka Południowa, jest przede wszystkim terytorium nieustającej eksploatacji. W fabule na pierwszy plan wysuwa się grany przez Jeana-Pierre’a Léauda kaznodzieja głoszący nadejście apokalipsy i widzący emisariusza diabła w latynoskim rewolucjoniście, który próbuje wesprzeć lokalny ruch oporu przeciw imperializmowi. Rocha, zapatrzony w teatr Bertolta Brechta i filmowe dekonstrukcje Godarda, zamiast tradycyjnej historii daje widzom wybuchową i niepokojącą mieszankę awangardy, absurdu, politycznej pasji. Oglądany po latach Lew o siedmiu głowach może wydawać się kontrowersyjny, zwłaszcza instrumentalny sposób, w jaki traktuje postać graną przez Radę Rassimov (tak bardzo męskocentryczne bywało lewicowe kino – notował recenzent „Guardiana” Peter Bradshaw). Ale wciąż rozsadza kinowy ekran z energią koktajlu Mołotowa.