Autorska ekranizacja powieści Bolesława Prusa, której niewierność pierwowzorowi spotkała się początkowo z niechęcią widzów. W centrum opowieści znajduje się Stanisław Wokulski (Mariusz Dmochowski), który po powrocie z wojny osiąga nadzwyczajny sukces finansowy. Zdeterminowany by pomnażać majątek, błyskawicznie awansuje z podrzędnego subiekta i pojawia się na salonach. W oko wpada mu ubożejąca arystokratka Izabela Łęcka (Beata Tyszkiewicz), której rodzinny majątek zaczyna stopniowo wykupywać. Jak w Sanatorium pod klepsydrą (1973), Has udowadnia, że jest mistrzem filmowej inscenizacji. Płynące błotem ulice Powiśla hipnotyzują swoją brzydotą i dekadencją. Na ich tle kontrastują we wszechobecnej szarości intensywne róże i fiolety obecne na zdobnych strojach arystokratek. Wszystko co widzimy – od przepełniających kadry rekwizytów, poprzez ruch kamery, po kolorystykę – obrazuje skrajne rozwarstwienie społeczne w erze rodzącego się kapitalizmu. Tworzone we współpracy z Kazimierzem Brandysem pełne kokieterii dialogi bohaterów podkreślają, że życie jest sprzyjającą nielicznym grą prywatnych interesów.